wtorek, 27 listopada 2012

dzisiaj już nic...




Z moimi byłymi zazwyczaj łączyły mnie relacje z pogranicza normalności i szaleństwa.
To było jak wzajemne rozszarpywanie się na kawałki.
Miłość, zazdrość, nadmiar emocji, których nikt nie był pewien.
Ani w stosunku do siebie nawzajem, ani siebie samego.
Miłość fanatyczna, niepewna, niebezpieczna.
Wzloty i upadki.
Dzikie kłótnie i seks na zgodę.
Pakowanie walizek i wracanie do siebie po raz setny.
Do znudzenia.
Z miłości. Z przyzwyczajenia. Ze strachu.
Mieszanka emocjonalna nafaszerowana winem, niedojrzałymi uczuciami i Bóg wie czym jeszcze.
Albo szatan.
Poznawałam księcia, a życie bez ceregieli weryfikowało moje wyobrażenia.
Pierwsza randka, pierwszy pocałunek i pierwsze zniechęcenie.
Złota klatka albo wolność dzielona na zbyt dużą liczbę osób.
Dostawałam szału nie mogąc na kogoś liczyć.
Dając lojalność oczekiwałam wszystkiego.
Albo niczego.
Wcześniej czy później kończyło się. Na niczym właśnie.
Zawsze dochodzi się do momentu, w którym jeśli nie można być razem,
Trzeba odpuścić.
I nie patrzeć na to, czyja to wina.

Kilka razy pragnęłam kogoś.
Z jednej miłości wpadałam w drugą.
Zachłannie i bez względu na wszystko.
Histerycznie i bez sensu.
Tworząc tandetną scenerię plastikowych amorków prosto Chin,
Które strzelały swoimi małymi strzałami na oślep.
Chwilę później wiedziałam, że nie ma sensu...
Poranki najlepiej weryfikują uczucia.
Budzisz się obok kogoś i wiesz.
Po prostu wiesz, czy masz ochotę wstać i zrobić mu najlepsze śniadanie na świecie
Czy wyjść i zamknąć za sobą drzwi.
Wtedy wiesz, czy jedyne miejsce, w którym nie chcesz być,
To jest to właśnie, w którym jesteś.
Łatwo jest się zakochać.
Spotkać kogoś, spojrzeć mu w oczy i sprawić, by świat zawirował.
Dużo trudniej jest być razem.
W szarej codzienności, porannym zaspaniu i popołudniowym zniechęceniu
Być najwspanialszą kobietą, najczulszą partnerką i najlepszą kochanką.

Z moimi byłymi dzisiaj łączą mnie dobre relacje.
Lepszymi jesteśmy znajomymi, niż partnerami,
Bez względu na to, jak dobrymi byliśmy kochankami.
Mylenie seksu z miłością prowadzi do tego tylko,
Że seks staje się beznadziejny.




sobota, 24 listopada 2012

wczoraj. dzisiaj. kiedyś.




Odkąd jest TERAZ wiele się zmieniło.
Już prawie zapomniałam o starych, złych miłościach.
O nocach bez celu i końca
I porankach zbyt wczesnych,
Które jasnym światłem brutalnie wdzierają się w pijane źrenice.
O tym, jak to jest udawać uczucia i zasypiać w obcych ramionach,
Które rankiem są jeszcze bardziej nieznajome, niż wieczorem.
I w gruncie rzeczy budzą raczej strach i obrzydzenie.
O górnolotnych słowach, które pięknie brzmią i nic nie znaczą.
Kochać na siłę, pomimo, na przekór, bez powodu i bez sensu

Są rzeczy, które budzą mnie w nocy i przypominają te dni
W które z uśmiechem na ustach
Sztucznie podtrzymywanym kolejnymi kieliszkami czerwonego wina,
Istniałam.
I pustkę.
Głupią, bezdenną, przerażającą pustkę w głowie, w myślach, w sercu.

I tak cieszy mnie, że to szaleństwo się już skończyło.
Choć nigdy nie wiemy, czy jesteśmy wystarczająco szczęśliwi...
Czy za rogiem nie kryje się bonusowa wartość szczęścia,
W poszukiwaniu której warto kolejny raz ryzykować, szukać i próbować.

ps. Nadal czytam Bukowskiego. To jak rozdrapywanie starych ran.


wtorek, 20 listopada 2012

Anna Karenina

Zachwycający film.
Minimum słów zaskakuje.
W westchnienia, w spojrzenia reżyser wplótł niewypowiedziane na głos słowa.
Jest taka scena padającego śniegu...
Teatr gestów.
Piękny film stworzony z metafor i dialogów, których nikt wprost nie powiedział.

- kochasz mnie?
- tak.
- dlaczego?
- nie możesz pytać 'dlaczego', jeśli chodzi o miłość...





poniedziałek, 19 listopada 2012

w poniedziałek.

Zawsze za mało mi czasu,
Zwłaszcza tego, który dostaję w prezencie
Dzisiejszy poniedziałek
Szybkie śniadanie u mamy
I powrót do realiów życia na własną rękę.

Z tej listy wybrałabym Kopenhagę z jej pięknymi uliczkami i zakamarkami pełnymi historii.
A póki co kierunek Warszawa.

Miłego poniedziałku.

piątek, 16 listopada 2012

nikt nie lubi niemieckich piosenek




dla niektórych podobno język niemiecki brzmi jak zgrzytanie paznokciem po szkle.



ja lubię.
ta piosenka wróciła do mnie wczorajszego wieczoru.
Warszawa, lokal pełen ludzi trzymających w ręce kieliszek francuskiego wina buja się w rytm deutsche elektronische musik
wie geil!

z dzieciństwa bardzo dobrze pamiętam ojca słuchającego muzyki
dużo dobrej muzyki
wychowywałam się na tych właśnie dźwiękach.
a na ścianie zamiast plakatu chłopców z back street boys wolałam Larry'ego Mullen'a z U2 (mrau nawet dziś)
przez dwa lata prosiłam mamę o zgodę na naukę gry na perkusji
zgodziła się
na pianino
bo grzeczne dziewczynki nie grają na perkusji
jeśli kiedykolwiek spiszę listę rzeczy do zrobienia przed śmiercią, to nauka gry na perkusji będzie na jednej z pierwszych pozycji.




czwartek, 15 listopada 2012

Beaujolais nouveau 2012

Wino wino wino!!!
Jest 15 listopada, a ja siedzę pod gołym niebem i piję wino.
No taką jesień to ja rozumiem.
Zimę wyobrażam sobie podobnie.

Mam taką obserwację.
Poza korporacyjnymi bytami w wieku 30+ wokół mnie jest gimnazjum.
Dzieciaki, które raczej nie pracują, może studiują, a napewno ich wyobrażenia o życiu mają większy rozmach, niż moje w ich wieku.
To naprawdę inne pokolenie.


Ps. M. kazał mi zedytować, że jest tutaj jeszcze ze mną nieziemsko przystojny mężczyzna poniżej trzydziestki o niebieskich oczach. Czyli M. we własnej osobie. A więc jest. Pyta czy dzieci nie mają jutro kartkówki.

albo.




Są takie dni.
One się mielą powoli, jak w starym, ręcznym młynku do kawy,
aż wyskakuje rozwiązanie
instant
należy jeszcze zalać wodą.

więc
albo:
spakować się, wszystko rzucić, wyjechać tam albo jeszcze dalej, gdzieś gdziekolwiek, gdzie jest zupełnie inaczej, cieplej na pewno, morze ma kolor lauzuru i może mrówkojady (fajne są). Wyjechać i nachapać się wrażeń, nałapać się życia, garściami, aż się znudzi i znowu znormalnieć, wrócić, wstawać rano i codziennie tą samą drogą chodzić do pracy. Może nie wracać wcale?
albo:
wpakować się w dziecko. może nawet kilka. one nadają sens życiu. tak mówią.

Starzeję się chyba.
Albo coś innego.
A może to ta biurowa kawa.
Jest paskudna.
Jest zaprzeczeniem idei kawy.
Anty-kawa.
Pijam anty-kawę.

Miłego dnia!



Dzisiejszy poranek i śpiące gołębie przy placu Zbawiciela.


sobota, 10 listopada 2012

samotność kontrolowana




Cisza
W domu.
Wcześnie,
Na zewnątrz światła,
My
w ciemności
światłem latarni rzucamy cienie na ścianie.
Przychodzisz i robisz zamęt
Przestawiasz mi rzeczy
Po swojemu
Mieszasz uczucia
Jak cukier w herbacie.
W weekend liczymy podwójnie
Dwa kubki po kawie w zlewie
Dwa talerze na stole na śniadanie.
Dwa cienie i oddechy teraz, w ciszy.
Nie boję się wracać do pustego domu,
Kupować 4 plasterki żółtego sera
dla siebie
I jednej bułki na kolację.
Ale boję się, że kiedyś może, choć jeszcze nie dzisiaj,
Nie będzie za kim tęsknić, kogo kochać,
Tak zwyczajnie, co dzień.


9920_c98e




niedziela, 4 listopada 2012

Wrzenie świata.

Zasnąć sobą, obudzić się archetypem siebie.
Schizofrenia myśli i postaci.
Jest dobrze - jest mi źle.
Bez powodu, wbrew oczekiwaniom.
Wątpliwości, niby odpryski koszmarów zostają pod powiekami na resztę dnia,
Rzeczy i ludzie przestają do siebie pasować,
Kawa inaczej smakuje,
Włosy się nie układają.
Wszystko.
Dzisiaj, zaraz, o d    n o w a.
Wyjść, uciec, d o ś w i a d c z y ć.
Myśli materializują się zmarszczką na czole.
Krem o działaniu przeciwzmarszczkowym.
Smutek w środku.
Bałagan w środku.
Różowe tabletki na uspokojenie*? Wino? Dużo wina. Tak lepiej.
Zaszyć się pod kocem i przestać myśleć
Kilka dni wojowania z samą sobą.
Emocjonalny pms bez powodu.
Uczucia jednak można przedawkować-
skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Listopad?

Szybko w tym roku.
Szary to aktualnie mój ulubiony kolor.
Herbata z sokiem malinowym.
Za duży sweter
I książki.
Wszędzie ze sobą, przynajmniej dwie w torebce.
Mam tyle ulubionych fragmentów, że mogłabym tylko nimi rozmawiać ze światem.





Różowe tabletki na uspokojenie Krystyny Jandy - polecam, zresztą nie tylko tą pozycję. Jandę mogę czytać bez końca...