sobota, 21 stycznia 2012

Sobotni poranek jako synonim poranku idealnego.

Rozkoszuję się tym sobotnim porankiem.
Rozkoszuję się, przeżywam czyste uczucie szczęścia łażąc bez celu po mieszkaniu z kawą w ręce.
Jaram się jak głupia. Sobota, wolne. I jeszcze wolna niedziela przede mną. Szaleństwo.
Kiedyś wydawało mi się, że w upartym dążeniu do celu jest pewna magia. Wtedy poświęcenie i cena, jaką się płaci się za realizację celów, ma swoją wartość.
W praktyce klnę i hamletyzuję siedząc do późnych godzin nocnych w pracy i zapijając stres kolejną kawą, która ani nie smakuje, ani nie pomaga. 
Będąc młodszym życie rysuje się jako pewna ciągła kolejnych zdarzeń. Koniecznych i mniej lub bardziej przewidywalnych - szkoła, studia, związek, praca, samochód, ślub, dziecko. Jest bezpiecznie z taką wizją. A później traci się rękę, która prowadzi i nagle odłamki życia trafiają w nas burząc cały porządek. 
Rzeczywistość spisywana w power poincie. Kolejne slajdy kolejnych dni.
Jestem organicznie nieprzystosowana do sprowadzania spraw do poziomu liczb i projektów.
Powinnam siedzieć gdzieś daleko stąd na pomoście, mocząc nogi w wodzie jeziora i nie znajdować odpowiedzi na metafizyczną złożoność wszechświata. A ja przemeblowuję mieszkanie o pierwszej w nocy, bo muszę coś zmienić! Talerze w zlewie piętrzą się od tygodnia, a w kalendarzu zapisuję sobie nawet to, że muszę odpisać na prywatnego maila do koleżanki.
I nie, dzisiaj nie dam rady się spotkać. Przepraszam.
No więc gdzie mnie to zaprowadzi..?
Ostatnio zazdrościłam pracy kasjerce w tesko, panu dozorcy naszego domu, jak go rano na luzaku zagarniającego śnieg zobaczyłam, kelnerce z kawiarni - pustej kawiarni, wyimaginowanej bibliotekarce, śpiącemu niemowlakowi w wózku i starszej pani karmiącej chlebem kaczki. 

A teraz jest czternasta, leżymy razem w łóżku, czytamy, słuchamy dobrej muzyki, śpimy i budzimy się na zmianę i na razie nie stawiamy czoła światu. Pewnie, jak co tydzień, zabraknie mi jednego dnia między sobotą a niedzielą, ale aktualnie jest idealnie.






     


           

sobota, 14 stycznia 2012

My?

Siedzę w pokoju pełnym ludzi z laptopem na kolanach. Nikomu nie mówię, że piszę. Ale lubię obserwować, lubię gwar, ludzi wokoło, chociaż stale uciekam do siebie, aby chwilę pobyć sam na sam z myślami.  Pokój pełen ludzi. Work hard play hard -  ciężki tydzień, weekend też nie odpuszcza. Tylko psy spokojnie śpią na środku dywanu. 

Ostatnio spędzamy dużo czasu razem, nasiąkamy sobą. Sama nie wiem, co o tym sądzić. Tyle Ciebie w moim życiu postawionym przez to do góry nogami. Wchodzisz do pokoju i uśmiecham się mimowolnie. Jesteś mój. Pożerasz mnie swoimi dłońmi, kawałek po kawałku. Bezwolnie się temu poddaję. I choć gdzieś tam myślę egoistycznie o sobie, o spokoju mojego białego mieszkania na poddaszu, o tym co by było, gdyby..., to przytulam się szukając bezpiecznego schronienia w Twoich ramionach. I zostaję. 

5 minut. Nuddle pomidorowe zalane wrzątkiem. Test ciążowy. 300 sekund odwlekania czasu. Ale to jeszcze nie teraz, chociaż plan B wydawał się calkiem realny. I co dalej? Nic. Zupa gotowa.

Myśle o moim życiu. Może za mam mało czasu, może za dużo pracuję, ale wracam do domu i jestem szczęśliwa. Wszystkie negatywne rzeczy zniknęły z mojego życia. Bezsensowne miłostki, szukanie pustych wrażeń, noce bez planów topione w kieliszkach czerwonego wina. Teraz jesteś. Obok. Oboje zaprojektowani na sukces z głowami nabitymi celami: za miesiąc, za rok, za pięć lat. Ale my nie ma deadline'u. Znaleźliśmy siebie. Po raz drugi, bo za pierwszym razem miejsce i czas nie były nam pisane. Ja w bezsensownej realicji, Ty gdzieś tam z innymi. Bez gwarancji na jutro, dzisiaj bardzo jesteśmy niemodni - para w realiach singli, imprez, jednonocnych wrażeń i niezapamiętanych imion. Bez dramaturgii, łez, nerwów. Poprostu. 











czwartek, 12 stycznia 2012

Statusowanie się.


:(Status 

Zapytała się mnie koleżanka, gdzieś pomiędzy jednym , a drugim :
a jak u Ciebie życie priv? jakiś mąż w domu, pociechy? 

to odpisałam:
męża i pociechy nie ma w domu, ale jest nie-mąż i mam z niego pociechę, zarówno w domu, jak i poza domem 

Rzecz w tym, że ja sobie statusu na fejsbuku nie zapdejtowałam. 




A za wszystkie wczorajsze krzywdy dzisiaj wieczór, makaron, wino i sufitowanie. Zaraz po tym, jak wrócę ze spaceru, pozmywam, zadzwonię, zrobię pranie, posprzątam wczorajszy bałagan, zaliczę pilatesy... I mam nadzieję, że nie będzie to o 2giej w nocy. 

środa, 11 stycznia 2012

Dwie paczki cienkich papierosów.

Gdybym miała wyrazić swój aktualny stan emocjonalno-duchowy, to oscylowałby on gdzieś pomiędzy końcem pierwszej paczki, a początkiem drugiej. Jest godzina 22:46. Przede mną dwa laptopy i kilka godzin rzeźbienia prezentacji na jutrzejsze spotkania. Mija kolejny dzień. Nie mam czasu zjeść. Nie wiem, jak się nazywam i nie wiem, co robiłam godzinę temu. To milion spraw temu. Nie pamiętam.     

A miało być tak, że praca to narzędzie, nie cel. A to, co robię, miało cieszyć. W przeciwnym razie miało podlegać zmianom. Bo przecież tak ważne jest mieć spokojny wieczór, wreszcie chwilę dla siebie. 

Ostatnia prosta korporacyjnego emo szczura przed przemianą w korpo zombie. A wczesny zawał będzie jak wybawienie. Awaria outlooka to już za mało.  

I siedzę tak zmuszając do życia sztywny od rezygnacji mózg. 
Myśli mam ciężkie jak kamienie.
Patrzę na śpiące obok psy i marzę, żeby być psem. 
Gdyby życie miało pauzę, to właśnie dzisiaj wcisnęłabym ją. Wcisnęłabym ją i pożyła wreszcie.
Bo jeśli mam nie spać w nocy to tylko od nadmiaru seksu, albo z powodu książki, którą czytam dopóki w trakcie nie zasnę, albo bo mam taką ochotę. Ale błagam, nie z powodu power pointa!!!

No i nie palę.



środa, 4 stycznia 2012

Mieć 6 lat i znowu być głupim.

A co, jeśli jutro wszystko się zmieni? Jeśli nie będę już tą dziewczyną, którą zwykłam być? Jeśli ktoś, coś zmieni mój świat bezpowrotnie?
Mówią mi, że później też się istnieje. Może nawet życie ma większy sens. Mówią mi, że nie wolno przeciwstawiać się wyrokom boskim. Mówią mi też, że determinizm dziejowy to nie fikcja i że nie da się wiecznie iść pod prąd ustalając swoje własne kierunki ucieczki. Mówią, a ja się boję, że nic już nie będzie takie, jak dawniej. A co z tym, co może stać i z tym, co już nigdy się nie wydarzy? 

Siedzę w smętnym świetle lampki na kanapie i zastanawiam się, czy jutro będzie takie samo? A co, jeśli byłoby zupełnie inne. Nie tu, tylko gdzieś zupełnie indziej? Inna kanapa, inny wieczór, inne życie. 

Będąc dzieckiem nie miałam takich problemów. Egzystencjonalnie zaczynałam się i kończyłam na czubku własnego nosa. To musi być piekne nie myśleć wcale, ale być. 

Od lat nie robię już noworocznych postanowień. Z kilku względów. Przede wszystkim w postanowieniach jestem cholernie niekonsekwentna. Po drugie lubię zmienność, lubię niespodziewane zwroty akcji. Stałość jest nudna. Lubię to, że życie zaskakuje niszcząc nie raz najlepszy wydawałoby się action plan. Poza tym nauczyłam się, że ktoś tam jest lepszym organizatorem moich ziemskich spraw niż ja. Nie raz ratował mi tyłek, kiedy naiwnie pakowałam się w ciemny zaułek szukając problemów. Po co więc coś tam sobie ustalać, skoro i tak nie raz jedyne, co mogę, to tupnąć ze złości nogą, pozbierać się do kupi i iść dalej. 

Więc z okazji stycznia życzę sobie, aby do grudnia, brać na klatę to, co się stanie. Oraz stosować wszystkie socjotechniki świata, żeby życie było piękniejsze,a problemy banalniejsze. I cieszyć się z tego, co jest tu i teraz, bo jutro... jutro może być zupełnie inne.