czwartek, 29 września 2011

Christian The Lion

Pierwszy raz z tą historią zetknęłam się kilka lat temu. Do dzisiaj robi na mnie ogromne wrażenie. 
Otaczam się zwierzętami, nie wyobrażam sobie już teraz nie mieć czasu, miejsca dla psa, kota, nie celebrować wspólnie spacerów, wieczornego gotowania i porannego drapania psów po brzuszkach... Dlatego być może dla mnie za każdą parą oczu kryje się czująca i myśląca istota, która robi to inaczej niż my ludzie, którą w większym stopniu niż nami kierują instynkty, ale sprowadza się to do tego samego  - świadomego przeżywania. 

W 1969 roku John & Ace zobaczyli młode lwiątko na sprzedaż w Harrodsie, w małej klatce, samotne. Postanowili go zabrać do domu nie mając żadnego doświadczenia z dzikimi zwierzętami. To była spontaniczna decyzja. I tak zaczęła się ich przygoda. Szybko jednak okazało się, że rosnące lwiątko stało się za duże do ich mieszkania. Pomimo ogromnej więzi, jaka się nawiązała pomiędzy cała trójką jedyne, co mogli zrobić z Christianem to spróbować na nowo osiedlić go w Afryce. 
Po roku pojechali go odwiedzić, mimo że dzikie zwierzę mogło ich nie pamiętać. 

Oto, jak wyglądało ich spotkanie:




I rok później - ostatnie zarejestrowane spotkanie:



 Więzi, jakie łączą ludzi i zwierzęta są niesamowite i poza jakimkolwiek racjonalnym wytłumaczeniem. 

środa, 28 września 2011

Spotkajmy się w Gdańsku!




Spotkajmy się w mieście morza, Neptuna i Wałęsy. Spotkajmy się w mieście wolności.


W tym roku w dniach 15 i 16 października Gdańsk już po raz drugi krzyżuje drogi blogerów zapraszając ich do dyskusji w jednym miejscu i czasie. 
To najprawdopodobniej jedyna taka okazja, aby wyjść poza layout bloga, nicka i spotkać się w rzeczywistości offline.

Nie warto jechać na najlepszy choćby obiad do ulubionej teściowej, nie warto kupować ciuchów na przecenach, nie warto ubierać wysokich szpilek i cierpieć katusze cały dzień, tylko po to, żeby wyglądać obłędnie. Ale warto, naprawdę warto być wtedy w Gdańsku. 

W zeszłym roku były dyskusje (oficjalne i te pokątne - oczywiście te drugie szczególnie polecam), była żywa wymiana kontrowersyjnych opinii, były skrajne stanowiska, była gorąca atmosfera. I impreza integracyjna była, na której poznałam tylko ciekawych ludzi, z którymi do dzisiaj jestem w kontakcie. 

Korzystając z okazji chciałabym pozdrowić Pana Pandę oraz Krystiana :) 
bez przymilania się, no bez przymilania się... ;P

Rejestracja jest ekspresowa, trzeba kliknąć tu
Więcej informacji na stronie tu
Czas ważności: tylko do jutra 

A więc spotkajmy się w Gdańsku!

sobota, 24 września 2011

Damskomęskie.

- On (po jakiś 5 minutach patrzenia się na Nią): Włosy Ci chyba urosły
- Ona: Tja... Własnie obcięłam.
- On: Wiedziałem.


Eskapizm.

Dlaczego nie możemy być razem? Bo na początku żyję tak, jak wcześniej. Mam swoje życie i swoje sprawy. Z czasem, z każdym kolejnym spotkaniem, pocałunkiem, wspólnie spędzoną nocą i seansie w kinie zaczynam lubić bycie z Tobą. Już nie jestem tylko ja, ale powoli zaczynasz liczyć się także Ty. Częściej niż kiedyś myślę w ciągu dnia o tym, co własnie robisz. Przechodząc kolo piekarni zastanawiam się, czy nie kupić Ci czekoladowego muffina, bo wiem, ze lubisz. Słyszę piosenkę i uśmiecham się, bo to ta nasza. Wiem, ze jutro tez zadzwonisz do mnie, jak tylko wyjdziesz z pracy. Przyzwyczaiłam się już do tego. Przestaję sama planować sobie wieczory, a zaczynam myśleć o tym, co wspólnie będziemy robic. Tracę swoją niezależność myślenia. Uzależniam się i zaczynam czuć w tym dobrze. Jednocześnie gdzieś tam w środku podejrzewam, że kiedyś to dla Ciebie, dla mnie może być za mało. Znudzi się, spowszednieje. Kochankowie staną się współlokatorami. Najlepszymi przyjaciółmi, którzy choć rozumieć się będą bez słów, zawsze gdzieś tam w środku tęsknić będą za porywami serca, za tą chemią, która jest tylko pomiędzy kochankami. I nigdy sobą nawzajem nie wypełnią tej pustki. A ona będzie się w nich rozrastać z czasem, zatruwać ich życie, aż wreszcie będą się musieli rozstać, żeby zachować resztki tego dobrego, co jeszcze miedzy nimi zostanie.

Jak być razem? 
Nie na chwile, ale na dobre i złe.

Tego właśnie chciałam uniknąć. Dlatego właśnie mówiłam, ze jestem skomplikowana. Żeby w obawie przed końcem w ogóle nie zaczynać. Żeby z Twojego powodu nie przestać kiedyś czuć się szczęśliwa. Tak, zawsze znajdzie się dobre wytłumaczenie dla braku odwagi.  




Czy można fascynować się nawzajem bez końca? Toczyć stale grę przyciągania się i wymykania się sobie? Zawsze być trochę niedopowiedzianym, niepoznanym do końca - jak przy pierwszym spotkaniu? Czy da się gdzieś pomiędzy sobotnim sprzątaniem mieszkania z MrMuscle w jednej ręce i ścierką w drugiej, poniedziałkowo-piątkowym zabieganiem, robieniem kanapek, zakupów spożywczych, wizytą u lekarza i narzekaniem na złą pogodę w między czasie być dla kogoś kuszącą, nie do końca odkrytą, atrakcyjną, intrygującą osobowością? Bo fajnie jest moknąć z kimś latem na deszczu zapominając o całym świecie, ale na dłuższą metę to jest zwyczajnie nudne i mało praktyczne - mokre ciuchy, mokre włosy, rozmazany makijaż...

Możliwe, ze są ludzie, którzy poprostu są. Z dnia na dzień, dzień za dniem - są. Mają kogoś, żyją razem. I jest im dobrze. Ale dla mnie życie, miłość to coś więcej. Muszę czuć, muszę przeżywać. I boje się, że możesz kiedyś stwierdzić, że już mnie odkryłeś, że wiesz już wszystko i nie znajdziesz we mnie niczego więcej dla siebie. Rozbierzesz mnie na kawałki i zostawisz taką całą już poznaną, bez znaczenia. A sam pójdziesz odkrywać kogoś innego, kto będzie miał nowe dla Ciebie tajemnice. 
Boję się, że ja kiedyś pomyślę tak o Tobie, gdy już nie będziesz chciał więcej chodzić ze mną bez celu nocą po starówce, gapić się w gwiazdy i zaglądać ludziom przez okna do mieszkań kradnąc w ten sposób małe kawałki ich życia. Gdy nie będziesz chciał stale więcej. Tak, jak ja.    



Ludzie tak naprawdę mogą mieszkać tylko w innych ludziach, depresja to nic innego, jak bezdomność, na depresję cierpią ludzie, którzy nie mają w kim mieszkać.
— Kuczok, Senność


Gdy wracam do siebie pachnę Tobą. Gdy jedziesz do siebie moje łóżko pachnie Tobą. Budzę się w środku nocy, a powietrze wokoło pachnie Tobą. Lubię nie spać wtedy przez chwilę, słuchać ciszy, oglądać ciemność pokoju. To daje takie nierealne wrażenie bycia i niebycia jednocześnie.   

Zmysły są niesamowite. Do ludzi dopasowują zapachy, zapamiętują bukiety perfum, kodują sytuacje i przetwarzają emocje. Idąc ulicą nagle czuje jakiś zapach, który przenosi mnie do konkretnej sytuacji z przeszłości, przywołuje na myśl konkretną osobę, o której prawie już zapomniałam. Są też zapachy, na które reaguję alergicznie. Zbyt dużo zlych rzeczy się wydarzyło, aby nie mieć od nich mdłości. 


piątek, 23 września 2011

Kochasz mnie?

Banalne dwa słowa. Bo niby po co je zadawać? Jeśli się jest kochanym, to czuć to i nie trzeba się upewniać. Pytać po to, żeby przegonić przedsmak przebrzmiałej miłości? Przedłużyć trochę agonie uczuć, jeszcze kilka razy pójść do kina udając kochanie, jeszcze kilka wspólnych zjeść śniadań i wspólnie w jednym łóżku parę razy więcej zasnąć pytając kochasz mnie? Jaki sens ma tak postawione pytanie? Przecież tylko samobójca lub sadysta odpowie, że nie

Podobno, jeśli zaczynamy zastanawiać się czy kochamy, to znaczy, ze już nie... Coś w tym jest, dlatego kochasz mnie powinno być odpowiedzią. Nigdy pytaniem. Wtedy to nie-kochanie.        

Jeśli facetowi zależy na kobiecie, to z pewnością da jej to odczuć. Będzie dzwonil, pisał, znajdzie czas. Będzie chciał patrzeć na nią, dotykać ją. Przedstawi ja znajomym. Choćby następnego dnia miał mieć najważniejsze spotkanie w życiu przyjedzie do niej na drugi koniec miasta, przyjedzie choćby w nocy, choćby na chwile, zobaczyć ja, pocałować, albo zwyczajnie kochać się z nią. A ona będzie wiedziała, ze to coś znaczy. Będzie wiedziała, będzie czuła to, gdy on będzie na nią patrzył albo mocno przytuli do siebie, w ten specyficzny sposób, dzięki któremu ona poczuje się bezpiecznie. I nie będzie potrzebowała o nic pytać. Ani siebie, ani Jego.        

Kolejna jesień. A ja się zawsze zakochuję jesienią. To chyba przez te szeleszczące pod nogami liście jesień jest dla mnie bardziej sensualna niż wiosna. I teraz czuje, że choć opieralam się i zapierałam coraz bardziej skłonna jestem negocjować...   


Dokładnie rok temu napisałam swój pierwszy nieudolny wpis. Poprostu włączyłam komputer i zaczęłam pisać. Nocą, taką jak ta dzisiaj. Czy to przypadek, ze wszystko zaczęło się pierwszego dnia jesieni?




Tak, wiele rzeczy się przez ten rok zmieniło. Ja się zmieniłam, zmieniłam swoje życie. Dzisiaj w porównaniu do wtedy myślę o sobie jako o zupełnie innej osobie. Dziesięć lat starszej. I trochę mniej z porcelany, a bardziej ze stali.


poniedziałek, 19 września 2011

Między ustami a brzegiem pucharu*

Zdecydowanie wolę smutek niż radość. Radość bywa idiotyczna. Można stać z przyklejonym do ust sztucznym uśmiechem z całych sił ściskając pięści ze złości i wyjąc w głębi duszy z bólu. Radością można kłamać. A smutku nie da się udawać. Widać go w oczach. Widać go przez ten krótki ułamek sekundy, zanim nasz umysł zreflektuje się, że już teraz właśnie powinien zacząć swoje oszustwo. Zanim automatycznie podniesie kąciki ust w niespełnionym uśmiechu i pokaże światu, jak bardzo wszystko jest okej.
Smutek jest szlachetny, w przeciwieństwie do prostackiej radości. Zasiany raz, gdzieś w środku, kiełkuje co jakiś czas podsycany niespełnionymi obietnicami i rozczarowaniami. Cierpiąca dusza w gruncie rzeczy pozwala czuć prawdziwie. Radość spływa po powierzchni, zaciera się z czasem. Pamiętam, że czułam szczęście, ale nie pamiętam jak wielkie było to szczęście. A smutek zawsze zostaje w pamięci - po latach można na nowo otwierać sobie zabliźniane przez wiele nocy rany. Dlatego pewnie ludzie smutni wydają mi się prawdziwsi. Dlatego pewnie lubię smutnych szaleńców, bo wiedzą więcej, czują mocniej.

Smutek jest potrzebny. Zmusza do refleksji i poszukiwania szczęścia. Bez smutku przecież nie byłoby szczęścia.

Szczęście to chwile. To dobra muzyka, butelka ulubionego wina, którego dawno nie piłam, to spacer z psami w słoneczny weekend, to piątkowe popołudnie i kawa w sobotę rano, to dzisiejszy wieczór, spokojny, bez problemów i zmartwień. To Ty. Nagle obecny w moim życiu. Obecny coraz bardziej.

Lubię z Tobą milczeć. Lubię te momenty, kiedy bez słów zatrzymujemy czas patrząc sobie w oczy. Dzieją się wtedy dziwne rzeczy. Powietrze zastyga i nagle milion niewypowiedzianych słów zaczyna fruwać między nami ocierając się o nas jak koty. Taka bez słów rozmowa.
Lubie nic Ci nie mówić. I lubię nie słyszeć słów od Ciebie. Wszystko i tak staje się jasne, gdy tylko mocno mnie obejmiesz i spojrzysz w oczy.      
I tylko czasem z przyzwyczajenia zastanawiam się, czy mógłbyś mnie zranić.

Mógłbyś.
Jestem łatwopalna.
Ale kiedyś komuś trzeba zaufać, żeby móc żyć bardziej z kimś, niż samemu.



Między ustami a brzegiem pucharu dzieje się życie. Czasem niewiele trzeba, żeby zdarzyło się wiele.
 

* Między ustami a brzegiem pucharu, powieść, Maria Rodziewiczówna

Życie i inne przypadki beznadziejne.

W życiu najtrudniejsze dla mnie jest chyba to, że mam wyobrażenia. Z jakiegoś powodu chciałabym, żeby wszystko toczyło się po linii prostej zahaczając po drodze o wydarzenia dla mnie miłe, prosto do happy endu. Z jakiegoś powodu nie mogę się pogodzić z tym prostym faktem, że życie to harówka, to kiepska wyprzedaż ochłapów szczęścia, na które i tak mamy za mało pieniędzy na koncie. Nie wiem naprawdę, dlaczego tak bardzo dziwi mnie fakt, że życie to chaos, bałagan, to nieskończona ilość zbędnych myśli, sprzecznych emocji i wątpliwości na co dzień. To pytania bez odpowiedzi i złe wybory. Oto życie.     

Są momenty, kiedy czuję maksymalnego kopa miliona endorfin i po tych chwilach skaczę z jednej na drugą, jak po kamieniach, zanurzonych w bagnie komplikacji. Tysiące słów, zdań, pilnych spotkań, ważnych maili. To wszystko pochłania i odwraca uwagę. Wszystkojednieje* A życie jest tu i teraz. Nic nie powtórzy się drugi raz. Żadna zmarnowana chwila nie pozwoli w swej łaskawości odegrać się drugi raz, nie będzie dublera, suflera, ani instrukcji obsługi z rozpisanymi możliwościami wyboru i ewentualnymi konsekwencjami: wybierz A, B lub C i z całą świadomością, w poczuciu bezpieczeństwa odegraj przewidzianą rolę - książę przyjedzie, pocałuje księżniczkę, ona się obudzi i będą żyli długo i szczęśliwie już zawsze na zawsze i nigdy żadna chmurka nie zasłoni im słonka dyndającego na tle błękitnego nieba. Bo tak to napisali. Wszystko po omacku, na własnej skórze trzeba przeżyć. I właśnie to mnie przeraża. Że źle wybiorę. 

Czasem odczuwam też strach przed tym, że z każdym dniem, z każdym rokiem coś się kończy. Kładę się spać i nagle wracają do mnie słowa, których zapomniałam powiedzieć, merdnięcia ogonów, na które nie miałam czasu zareagować, telefony do przyjaciół, których nie wykonałam i rzeczy, które przełożyłam na jutrzejsze kiedyś. Te wszystkie niewykorzystane okazje, te niedokonane wybory... Mija kolejny wieczór mojego życia, za mną niedziela, przede mną poniedziałek, któremu nie przyświeca żadna wzniosła idea, poza tą, aby szukać szczęścia w każdej chwili. Tyle, że szczęście jest względne... Dzisiaj to będzie spokojny wieczór z Tobą, a jutro... a jutro butelka dobrego wina na otarcie łez... Bo szczęście nie jest niczym stałym. Jest chimeryczną milejdi z  fanaberiami arystokratki.      

Zawsze jest coś, czego pragniemy. Wyobrażamy sobie, że to uczyni nas szczęśliwymi. Bez tego ciężko jest się cieszyć chwilą, ale jeśli już to osiągniemy prędzej czy później okazuje się, że tak naprawdę nie było w tym nic wyjątkowego. Natura ludzka wydaje się nienasycona, a ja w tym wszystkim przejawiam oznaki syndromu paryskiego mojego życia. Osiągnięcie celu zamiast cieszyć rozczarowuje swoją banalnością, a ja stale w biegu szukam kolejnych wrażeń licząc na to, że tym razem będzie wyjątkowo, że tym razem nie będzie mi za mało.

Wino piją ludzie szczęśliwi. A w każdym razie mniej nieszczęśliwi niż ci, którzy piją wódkę. Wino pije się po to, żeby rozjaśnić życie. Wpiąć kolorowe pióra we włosy. Rozkręcić karuzelę psychiczną. Albo, po prostu, uzupełnić biesiadę. Ucieszyć żołądek i rozśmieszyć kelnera zamawiając na przykład "Nuits St. Georges - 57", które jest rocznikiem fatalnym. W każdym razie wino piją ci, którzy lubią żyć. Wódkę piją ci, którzy chcą stracić przytomność.
— A. Osiecka "Rozmowy w tańcu"

Chciałabym więc codziennie pić wino. Bać się, gdy się boję, płakać, gdy jest mi źle i cieszyć się, gdy czuję się szczęśliwa. Chciałabym w końcu nauczyć się żyć tu i teraz. Nie myśleć o tym, co będzie kiedyś.  Czerpać radość z każdego momentu swojego życia, który właśnie się dzieje. Spacerować nocą po pustych ulicach starówki i przeżywać każdy swój krok. Każdym oddechem zmieniać świat. Zachwycać się pełnią księżyca, dobrym zdaniem w książce, wieczorem w cichym mieszkaniu na poddaszu. Chciałabym kochać do utraty tchu i nie chować swoich emocji, gdy mówisz, że błyszczą mi oczy. Nawet jeśli za rok to wszystko okaże się tylko miłym wspomnieniem, chciałabym umieć się tym wszystkim cieszyć. Bo nie wiem, co będzie za rok...

Dobrze jednak, że życie jest takie nieprzewidywalne. W przeciwnym razie nie byłoby zupełnie po co żyć. 
      
* Miron Białoszewski  

środa, 14 września 2011

... prawie każda kobieta, odruchowo i bezmyślnie, butelkę do otwierania poda temu mężczyźnie, który jej się najbardziej podoba.
— Joanna Chmielewska "Harpie"

Coś w tym jest. Zawsze, nawet w tłumie największym, widzę tylko jedne oczy. I tylko do nich się uśmiecham, z nimi najbardziej chcę rozmawiać. Czasem są to te moje jedyne oczy, a czasem jedyne na ten wieczór. W sobotę wtedy w nocy, stojąc na szczycie miasta, patrząc na te wszystkie migoczące poniżej światła pomyślałam, że moje życie bardzo zmieniło się w ciągu ostatnich miesięcy. Rozmawiam, śmieję się wśród nowych ludzi, nowa ja. Ludzie. Są tacy, którzy pojawiają się w życiu i są ważni. Można bez nich żyć i swoim odejściem też spustoszenia wielkiego nie robią, ale sama świadomość ich bycia coś zmienia. Może nawet bardziej to widać z perspektywy czasu, gdy już odejdą. W pracy, w podróży, w biegu, na korytarzu, na chwilę, dłuższą, krótszą, zostają, znikają...

Czasami przywiązuję się do ludzi. Nawet jak znikam w swoich sprawach, to wracam i wtedy chce być z nimi na 100%. W małym pudełku chowam kilka rzeczy z przeszłości. Parę biletów, listów, zdjęć niewiele, tasiemka w kolorze fioletowym i niewywołany jeszcze film. Niepotrzebnych rzeczy się pozbywam. Nie lubię zagracać swojego życia ciążącymi banałami, historyjkami co to były ważne, ale się zdewaluowały. Nie lubię otaczać się rzeczami, które przypominają to, o czym nie warto pamiętać. Koniec, kropka, nie ma sprawy. Nie płaczę dłużej niż 2 godziny jak się kończy. Czasem tylko zła jestem na siebie za naiwność i za wiarę w ludzi, którzy na to nie zasługują. Umiem palić mosty. Czasem tak jest najlepiej. Nie ma sensu ufać raz drugi, jeśli pierwszy dostało się po dupie. Ludzie się nie zmieniają tylko dlatego, że my tak chcemy. 

Widziałam się ostatnio z kimś dla mnie ważnym, o kim zawsze będę ciepło myślała. W pewnym sensie zaopiekował się mną i dał mi zaopiekować się sobą. Wtedy. Wtedy to miało sens. Ale nawet dziś działa jeszcze ta telepatyczna więź wspomagana mms'ami z meduzą pływającą w morzu i smsami z newsami na gorąco 'widziałem Twojego mena przed chwilą'. 

A później czytam:
Wiesz, zmieniłaś się, inaczej wyglądasz, inaczej mówisz, ale było tak jak dawniej. 
Ja też się cieszę, że możemy spotkać się, porozmawiać przyjemnie o mnie, o Tobie, o życiu. Tak, teraz już możemy. 

To ostatni facet, w którym widziałam swojego męża. Teraz już jakoś nie umiem, nie potrafię, nie chcę, nie mogę... Może jutro? 

Kiedy kończy się miłość? U mnie ostatnio w okolicy drugiego miesiąca. Kończą się fajerwerki, za mało mi się robi tego, czego chcę zawsze jak najwięcej. Brakuje mi wyjątkowości, którą na początku widzę w banalnych, codziennych sytuacjach. Brakuje podekscytowanych motyli w brzuchu, które spać nie dają samemu w nienaturalnie za dużym wtedy łóżku.
Ostatni drugi miesiąc minął już jakiś czas temu. Nadal pojawia mi się uśmiech na dźwięk smsa od Niego. 



Jakoś tak Miron Białoszewski w tym miejscu mi pasował... 


Od kilku dni z zachwytem wgapiam się w księżyc nad głową. Przybywa go i ubywa, bezchmurne niebo, niebieska poświata. Pełnie są zachwycające.  

niedziela, 11 września 2011

W wymiarze jednostkowym, to ja się nie zgadzam.

Do szału doprowadza mnie świadomość, że kosmetyki, których używam są testowane na zwierzętach. Niech to będzie mała mysz, tak samo cierpi. Fizycznie boli mnie uzmysławianie sobie, że mięso, które kupuję jakiś nieludzki rzeźnik bez grama empatii zdziera ze krowy, świni, konia, które mają oczy, tak samo patrzące na życie i tak samo przerażone, jak ludzkie. Nigdy nie uwierzę w to, że zwierzęta są pozbawione odruchów świadomości, że nie czują, nie przeżywają strachu. Łatwo traktować to jako wymówkę, usprawiedliwienie dla ludzkiego okrucieństwa, które tak łatwo zanika w kulturze masowej, która potrzebuje konsumować więcej i więcej. 
Wkurza mnie, że zawsze pieniądze są ważniejsze niż uczucia. Że finalnie uczucia są zupełnie nieważne.

Głupia krowa. Głupi pies.


Za każdym razem szlag mnie strzela  na widok szczeniaka sprzedawanego w necie przez hurtowników liczących za sztukę sześćset złotych z wyprawką, chociaż w schroniskach tyle zwierząt codziennie umiera. A jak nie umiera, to cierpi codzienną beznadzieję. Brak jedzenia, brak środków na leczenie, brak rąk do miziania i serc do kochania. 

Źle jest ten świat pomyślany. Nie tak to powinno wyglądać.

Uwiera mnie to ludzkie okrucieństwo. Podpalanie kotów przez gówniarzy, topienie szczeniaków czy zostawianie ich na torach, żeby pociąg załatwił niepotrzebny problem. Nie wiem, jak trzeba mieć zryty mózg, żeby bez skrupułów przekraczać takie granice. Czy w laboratoriach, czy w mieszkaniu obok.


Konsumpcjonizm zabija w nas ludzi. Wszystko jest masowe. Wszystko jest odrealnione. Życie to film, a złe rzeczy dzieją się gdzieś, lecz nie wiadomo gdzie. Najlepiej za siedmioma górami i siedmioma rzekami. 

Chciałabym, żeby było inaczej. 



czwartek, 8 września 2011

O porankach, weekendzie, kawie i mmsach od ex.


Wrześniowe dni biegną wyjątkowo szybko, a kradzione nocą godziny przypominają o sobie rano w zaspanym metrze i nie dają się tak łatwo przekupić dwiema kawami wypijanymi pospiesznie podczas odpalania outlooka. Czekam na weekend, bo w tygodniu rzadko mamy dla siebie czas. Mój układ idealny. W okolicy czwartku, gdzieś pomiędzy pilnymi mailami i nużącymi spotkaniami zaczynam tęsknić po to tylko, żeby w niedzielę zaspokojona wrócić do swojego świata.

Przypomniałam sobie, jak ostatnio rano siedziałam u Ciebie na kuchennym stole niedbale owinięta białym prześcieradłem. Lubię ten leniwy nastrój weekendowych poranków, celebruję więc budzenie się zwlekając i przeciągając w czasie ogarnianie się. Za oknem wisiały pierwsze ciężkie, jesienne chmury. Odwykłam przez rok od tego jesiennego krajobrazu i czuję się zdziwiona, że to już się dzieje. Patrzyłam jak robisz kawę. Dla mnie zawsze z dużą ilością pianki, w tej białej filiżance z zielonym uchem. Lubię te nasze poranne kawy i lubię u Ciebie nocować. Czuję się wtedy trochę tak, jakbym żyła innym życiem. Zawsze mnie zastanawiało, czy gdybym mogła zamienić się z kimś na chwilę, na dzień, może dłużej, wejść w jego życie, to czy to zmieniłoby mnie? Czy mogłabym na własnej skórze przekonać się, że jestem inna, myślę inaczej, czuję inaczej, czy może jednak okazałoby się, że wszyscy w środku jesteśmy do siebie tak bardzo podobni. Czy taka zamiana zmieniłabym mnie, czy może to ja zmieniłabym czyjąś historię dając z siebie coś unikalnego? 

Dlaczego nie poprawiłabym swojego życia gdybym mogła? Bo było cholernie ciężkie. I łatwiejsze nie chce się zrobić. Na każdy sukces musiałam sobie zapracować, każdy błąd dużo mnie kosztował... Głęboko jednak wierzę, że nic w życiu nie dzieje się bez przyczyny i bla bla bla.... Taki beznadziejny frazes wychodzi, ale jakkolwiek chciałabym to powiedzieć, zawsze będzie brzmiało banalnie, jak z tandetnego pseudoporadnika dla życiowych nieudaczników szukających pocieszenia i życzliwego poklepania po ramieniu. 


5888_d825_500


A propos nieudaczników. Są faceci przystojni, inteligentni, ogarnięci życiowo, nieważne, ale tacy, którzy pomimo, że mają się czym chwalić nigdy nie pozwolą sobie na snucie wywodów o swojej wspaniałości. Nie muszą, to wiadomo bez ich ciągłego mówienia o tym. To się chyba skromność nazywa? Albo poczucie własnej wartości. Są też tacy, którzy prężą się i silą, machają rękami i stroszą piórka na każdym kroku podkreślając do wyrzygania jacy to są fenomenalni. Ja wiem, że kłamstwo często powtarzane może stać się prawdą i nawet opornym można w końcu różne rzeczy wmówić, ale przyglądając się z boku takim scenom nie dowierzam, że można być aż tak nie dopieszczonym. W tych swoich fantastycznych opowieściach mają nieodłączne stadko piszczących kobiet wskakujących szczupakiem prosto do łóżka. Tja...
Z tymi pierwszymi ma się ochotę na długie zimowe wieczory, rozmowy do rana i wspólne wyjścia do teatru, a z tymi drugimi można co najwyżej w alkoholowym zamroczeniu albo chwilowej dysfunkcji umysłowej zaliczyć one night stand, a później chcieć szybko zapomnieć. Chyba, że się ma ochotę pełnić funkcję lustereczka, w którym narcyz może się przeglądać i słyszeć jak zaklęcie: wyglądasz wspaniale wyglądasz wspaniale wspaniale wspaniale...
Najgorsze, jak sobie człowiek uświadomi, że jednak dał się złapać na taki performance Pana Stroszepiórka i później mu wstyd. Nie odzywa się, udaje, że to było dawno temu i nieprawda i ze zdziwieniem otwiera usta, gdy nagle, bez uprzedzenia żadnego, dostaje mmsa okolic brzusznych owego ex, nad którymi ten właśnie intensywnie pracuje. Brzuchol w gaciach armaniego. Tylko po co on to wysyła do byłej, skoro tyle tych sikorek chętnych wokoło lata, gotowych klaskać i głaskać i podziwiać - przynajmniej dopóki się nie zorientują o co kaman?        


Jakoś tak mam, że ex z automatu jest aseksualny. Inaczej pewnie nie byłby ex...




4251_baf2



poniedziałek, 5 września 2011

Chyba nie jestem stworzona do życia w społecznie przyjętych ramach. W różnych sytuacjach życiowych, które w moim odczuciu potwierdzają tylko moją skłonność do komplikowania wszystkiego, powtarzam, że ze mną nie może być za łatwo. Ale z drugiej strony chyba inaczej nie umiałabym żyć.
Ja żona. Ja matka. Chyba nie...
Trochę dziwnie wyrasta się z oczekiwań w stosunku do siebie, które od zawsze wydawały się takie pewne z założenia. Trzeba się na nowo zdefiniować. Być może z tej przemiany bierze się ta irytująca potrzeba szukania odpowiedzi na miliardy pytań. Wciąż zadaję je sobie, słucham, co mówią inni, bo może w tym znajdę coś dla siebie. I ciągle się dziwię dochodząc do wniosku, że nie muszę teraz chcieć ślubu, nie muszę chcieć powić dziecięcia jednego, drugiego i umieścić jego nierozgarniętej jeszcze buźki na fejsbuku licząc na dużo lajków innych świeżo upieczonych mam.
Czy to tak się godzić mając trzydziestkę na karku mieć nieprzespane noce i to nie z powodu kolki pierworodnego, ale innych, mniej wzniosłych powodów? Podobno dla kobiety życie zaczyna się właśnie po 30stce. Oby, bo ja coraz bardziej lubię wracać nad ranem do domu.

Kilka latstiudiów psychologii pozwoliły mi uświadomić sobie konsekwencje różnych wydarzeń, byłych i niebyłych, w moim życiu. Wiem, dlaczego noszę gruby pancerz ochronny, który ma dawać mi schronienie i  tak samo jak broni mnie przed złem, tak samo broni dostępu do mnie. Wiem, dlaczego uwielbiam euforyczne stany zadowolenia i ciągle dążę do bycia pijaną szczęściem. Dawkuję sobie doznania prawie dożylnie multiplikując endorfiny, a gdy tylko przestaję, zaczynają wdzierać się demony smutku i wszechogarniającej beznadziei. Nie cierpię tych momentów. Przeczekuję je zazwyczaj w dresie z kieliszkiem wina w ręce. Albo dwoma. 
Budując teraz tak intensywnie siebie w pewien sposób kolejny raz od nowa, pewnie i tak niebawem wszystko raz jeszcze rozwalę szukając zapgrejdowanej wersji życia i szczęścia.
Nie wiem jak to byłoby iść przez życie prosto, raz obraną drogą. Nudno? Możliwe. Tak mi się teraz wydaje. Ale może też bezpieczniej?

Nie umiem tak. A im jestem starsza tym mniej interesują mnie kompromisy i uśmiechanie się dla pozorów. Podoba mi się ta niestałość. Dziś jest dziś, a jutro... zobaczymy. Może tu, może gdzieś indziej? Lubię pakować się w pośpiechu w moją torbę w kolorowe grochy i uciekać na kilka dni, zapominać się w tym chwilowym szczęściu i udawać od czasu do czasu, że jutra nie ma. Lubię moją pustą lodówkę i ser żółty kupowany na platerki, tylko dla mnie. Mam swoją stałą listę zakupów: pół bochenka z suszonymi pomidorami w pobliskiej piekarni, mozzarella, pomidor, 6 jajek na śniadanie, bądź gdyby mi się zachciało jeść w środku nocy, paczka parówek dla psiaków z ryżem i marchewką gotowana. Czerwone wytrawne wino, koniecznie chilijskie bądź argentyńskie.

Prawdziwe szczęście jest tylko jedno w danej chwili, a udawanie kogoś sprawdza się tylko w teatrze. To jednak wysoka cena za potencjalnie zmarnowane życie. Bo może za kilka lat stwierdzę, że gdzieś w którymś momencie jeden fakap niefortunnie zmienił wszystko na zawsze. Nie chciałabym kiedyś tam za kilka lat spojrzeć za siebie z poczuciem, że nie umiałam żyć... 

Gdybym miała przeżyć moje życie raz jeszcze, albo cofnąć się i zmienić coś kiedyś, chyba i tak wszystko zrobiłabym tak samo. Może nie wyszłabym tak wcześnie za mąż, a w czasie rozwodu bardziej utarła gnojkowi nosa. Ale czy to by cokolwiek zmieniło? Dotarłam aż tutaj. I chyba lepiej trafić nie mogłam.

Dzisiaj śniło mi się, że zwiedzałam przepiękny budynek. Barokowy styl, wysoki, strzelisty dach, ogromne okna, dookoła monumentalna amifilada schodów i balkonów. Wszystko tak wysoko, że biało pomarańczowe chmury wdzierały sie do środka budowli. Stałam na najwyższym poziomie w intensywnym blasku zachodzącego słońca i odrywałam z chmury jej małe kawałki. Jak watę cukrową.
To był bardzo przyjemny sen. Jeszcze rano w dłoniach czułam miękkość chmur.







piątek, 2 września 2011

Bez zająknięcia.


Definicja prawdziwej miłości według najmłodszych


"Kiedy moja babcia dostała zapalenia stawów, nie mogła się więcej schylać i malować paznokci u nóg. Mój dziadek robił to dla niej przez cały czas, nawet kiedy sam dostał zapalenia stawów. To jest miłość".
Rebecca - lat 8

"Kiedy ktoś cię kocha, inaczej wymawia twoje imię. Po prostu wiesz, że twoje imię w jego ustach jest bezpieczne".
Billy - lat 4

"Miłość jest wtedy, kiedy mama widzi tatę spoconego i brzydko pachnącego i nadal mówi, że jest przystojniejszy niż Robert Redford".
Chris - lat 7

"Miłość jest wtedy, kiedy wychodzisz coś zjeść i dajesz komuś większość swoich frytek, nie oczekując ani jednej w zamian".
Chrissy - lat 6

"Miłość to to, co wywołuje twój uśmiech, kiedy jesteś zmęczony".
Terri - lat 4

"Miłość jest wtedy, kiedy moja mama robi kawę dla taty i zanim mu ją poda, próbuje, czy dobrze smakuje".
Danny - lat 7

"Miłość to to, co jest z tobą w pokoju podczas Świąt Bożego Narodzenia, jeśli przestaniesz otwierać prezenty i posłuchasz".
Bobby - lat 7

"Jeśli chcesz się nauczyć lepiej kochać, powinieneś zacząć od znajomego, którego nienawidzisz".
Nikka - lat 6

"Miłość jest wtedy, kiedy cały czas się całujecie. A kiedy już zmęczycie się całowaniem, nadal chcecie być razem i jeszcze trochę porozmawiać. Moja mama i tata tacy są. Wyglądają dziwacznie, kiedy się całują".
Emily - lat 8

"Miłość jest wtedy, kiedy mówisz chłopakowi, że podoba ci się jego koszulka i on ją później nosi każdego dnia".
Noelle - lat 7

"Miłość jest jak mała stara kobieta i mały stary mężczyzna, którzy są przyjaciółmi pomimo tego, że tak dobrze już się znają".
Tommy - lat 6

"Moja mama kocha mnie najbardziej na świecie. Nikt inny nie całuje mnie na dobranoc".
Clare - lat 6

"Miłość jest wtedy, kiedy mama daje tacie najlepszy kawałek kurczaka".
Elaine - lat 5

"Miłość jest wtedy, kiedy twój piesek liże cię po twarzy nawet wtedy, kiedy zostawiłeś go samego na cały dzień".
Mary Ann - lat 4

"Naprawdę nie powinieneś mówić 'kocham cię', jeśli nie jesteś pewien tego uczucia. Ale jeśli jesteś pewien, powinieneś to mówić często. Ludzie zapominają".
Jessica - lat 8


Małe potworki. Ja tyle żyje, tyle widziałam, a zaplątałabym się udzielając odpowiedzi. Skąd one wiedzą? 

czwartek, 1 września 2011

Czwartek. Wrzesień. Jesień. Koincydencja.

W powietrzu wyraźnie czuć jesień - definitywny koniec lata, którego nie było. 
Na początku, w okolicy września, myślę co roku o muffinach, które będę piekła tyko po to, żeby pachniał nimi cały dom. Myślę o ciepłych swetrach, kawie z pianką pitą pod kocem i wyczekiwaniem pierwszego puchu, który na kilka miesięcy zasypie wszystko. 
Jakkolwiek urzekająco to brzmi, nie cierpię zimna.
I dlaczego w tych wizjach widzę tylko siebie?   

Nigdy nie całowałam się z nikim obcym. 
Nigdy nie poszłam na imprezę i tam, nie pytając o imię, nie poszłam na całość. 
Nigdy nie kochałam się z nikim, do kogo nic nie czułam. Chociaż kilka razy kłamałam, że niczego nie chcę i nie oczekuję, że to tylko fizyka, zwykła chemia, że niczego nie czuję.
Nie wierzę w to, że kobieta może tak po prostu oddać facetowi intymną część siebie i nie myśleć przez kilka kolejnych dni o tym, co by było, gdyby... 
Wydaje mi się, że mamy wdrukowany w środku, wczepiony od małego jakiś emocjonalny mechanizm, który powoduje natychmiastowe przywiązanie do osobnika, który poświęci nam swój czas, uwagę, błędnie pojmowane uczucia. Jakaś zasada fałszywa wzajemności - ja mu daję to, czego oczekuje, więc on powinien dać mi miłość... Banalne. Uczucia są banalne. 

Powiedzieć komuś kocham Cię, to wziąć za niego odpowiedzialność. 
Kiedyś chciałam tak mówić i żeby mi tak mówiono. Jeśli miarą wielkości uczucia była ilość bezmyślnie wypowiedzianych w ten sposób słów, które nie znaczyły tego, co powinny, to ja kochałam ogromnie. Ale słowa wielkie wypowiadane lekko i bez namaszczenia stają się z przyzwyczajenia wypowiadanym bełkotem, który ma jedynie zapełnić niezręczną ciszę między dwojgiem ludzi, którzy już wiedzą, że udają, ale jeszcze nie mają tyle odwagi, żeby coś z tym zrobić.          

Leczyć złamane serce czy komuś je połamać?

Coraz mniej potrzeba tej drugiej osoby. Praca po kilkanaście godzin dziennie skutecznie organizuje czas. Stres tłumaczy weekendowe imprezowanie. Każda chwila tak cenna i tak banalna zarazem. Bo czymże są nasze osiągnięcia? Co znaczy cokolwiek osiągnąć? Czy dobry samochód i bezpieczna suma na koncie czynią z nas kogoś lepszego? Czy dobre stanowisko w poważanej korporacji gwarantuje trwałe, stabilne, wewnętrzne poczucie spełnienia? 
Zawsze wydawało mi się, że kochający mężczyzna to powinno być największe osiągnięcie. A teraz sama nie wiem... Nie wiem, bo nigdy tego nie doświadczyłam. 
Może szczęścia potrzeba czegoś więcej, niż tylko być?
A może właśnie chodzi o to, żeby być - z tymi wszystkimi problemami, wadami, zaletami, marzeniami, iluzjami i błędami.
Być. 
Być, dopóki jest to nam dane.

Wczoraj zmarła Paula Pruska. Czytywałam jej bloga sporadycznie, znałam ją z Facebooka, z telewizji. Może tylko dlatego właśnie, że nie była anonimowa jej śmierć w jakiś sposób dotknęła. Rok temu z powodu raka odeszła bliska mi osoba, od miesiąca moja koleżanka walczy z tą chorobą... jakie więc znaczenie ma każdy dzień, jeśli nie zostawia po sobie śladu, jeśli nie ma znaczenia - dla nas, dla kogoś... 
Przeraża mnie, że miałabym nie mieć kolejnego poranka, przyszłego wtorku czy planów na Sylwestra. Że nie miałabym szans na kolejną głupotę, nieprzespaną noc, stresujący poniedziałek w pracy i wieczorny spacer z psami.
Robię często ołtarzyk z wydarzeń, które za rok nie będą nic znaczyć. Bo za rok to już będzie zupełnie inne życie. Jeśli będzie.