niedziela, 29 lipca 2012

Trochę tak jest, że koło się zamyka.
To, co miało się wydarzyć, w zasadzie już się wydarzyło.
Noc, przypadkowi ludzie, przypadkowe miejsca.
Jak w życiu.
Droga, którą trzeba przebyć.
Samemu.

Warszawa, dzisiaj...
Kolejny rok mojego nieładu, który w całym swoim szaleństwie prowadzi do takich poranków, jak ten.
Jest miło.


sobota, 28 lipca 2012

Antidotum na wszystko.

Mam ostatnio ambiwalentny stosunek do spania.
Niby jestem śpiochem, zasypiam wszędzie i zawsze myślę o spaniu,
to jednak ostatnio spać nie mogę.
Myśli, wrażenia, emocje - wszystko kotłuje się w mojej głowie w sposób nieuporządkowany i szalony.
No więc znowu dzisiaj nie śpię od dawna, chociaż jedyne, czego mi się właśnie chce, to spać!
Raz w życiu widziałam świetlika.
Zjawiskowe patrzeć na robaka ze świecącą pupą.
Chciałabym go jeszcze kiedyś zobaczyć.
A w ogóle to dzisiaj mój ostatni dzień z 'dwójką' na początku.
Świętowanie pora zacząć.
Póki co hitem życzeń jest 'starzej się z godnością'.
I taki właśnie mam zamiar!





środa, 25 lipca 2012

Myśli dla mnie zrozumiałe.

Uciekłabym.
Nie przed czymś, ale dokądś.
Moje życie w ostatnim czasie nabrało zawrotnej prędkości i uzależniło mnie od niej.
Ciągle coś się musi dziać, ciągle gdzieś biegnę.
Maile, telefony, taksówka, samolot, taksówka, spotkania, rano, popołudniu, wieczorami do rana.
I te okropne poranki, zaspane, niechętne odrywane od poduszki by pół godziny później być już na pełnych obrotach.
Kocham to i nienawidzę.
Ludzie wokoło, rzeczy robione po raz pierwszy, miły niepokój o to, co się za chwilę wydarzy.
Ale brakuje mi szumu fal, spaceru po rozgrzanym piasku, leniwej kawy w sobotni poranek.
Zwykłości.
Bez odliczania czasu, bez patrzenia na zegarek.
Czasem mam wrażenie, że na chwilę krótką zamykam się w przeźroczystej bańce, w której czas się zatrzymuje, a na zewnątrz cały świat jeszcze bardziej przyspiesza.
Tkwię tak przez sekundy w miejscu i nie robię nic.
Moim terapeutą jest wieczorami kieliszek białego wina.
Moim lekarstwem - wspólne noce.
Wszystko tak szybko się dzieje, że nie zauważam niektórych zmian.
Że na przykład minął już rok.
Najszczęśliwszy rok mojego życia z kimś, dzięki komu każdy kolejny dzień jest wart zachodu.
Każde łapane w biegu 15 minut, każdy pospiesznie kradziony pocałunek, każdy sms dobrze, że jesteś....
Żyję na walizkach, nie mam swojego stałego miejsca, które zawsze było dla mnie bezpiecznym schronieniem.
Teraz chronię się w M. i wiem, po prostu wiem, że jest dobrze. Gdziekolwiek jestem.
Przytula mnie mocno, a ja kocham być w tych ramionach. 
Jest różnica pomiędzy okiełznać, a uwięzić. 
Nie nadaję się na więźnia.  

Bez pomysłu na jutro. 
Nie planuję.
Rzeczy zmieniają się jak w kalejdoskopie, a życie i tak podejmuje ostateczną decyzję,
ale mam wrażenie, pierwszy raz w życiu, że wszystko co najlepsze jest tuż obok.
Wystarczy tylko po to sięgnąć.



wtorek, 17 lipca 2012

Trochę takie życie porzucone w jednej chwili.

Opuszczone budynki.
Pełno ich w Warszawie.
W centrum każdy spacer to lawirowanie pomiędzy nowoczesnymi biurowcami i apartamentowcami, a starymi kamienicami.
Stare i nowe.
Sacrum i profanum.
Uwielbiam te miejsca.
Nie raz rano jeszcze, na pierwszym spacerze z psami, udaje mi się odkryć jakieś opuszczone miejsce.
Czasem popołudniami znikamy na bardzo długie spacery.
Czerwona cegła, wilgotne mury, puste okna.
Fascynuje mnie to i przeraża jednocześnie.
Z telefonem w ręce udaję fotografa, ale cyfrowe zdjęcia nigdy nie oddają tego mrocznego klimatu opuszczenia.
Odrapane tapety, drewniane schody i cisza, która przyspiesza bicie serca.
Kiedyś te miejsca tętniły życiem, dzisiaj jedynie grożą zawaleniem.
Stojąc w podwórzu martwej kamienicy nie da się nie myśleć o przemijaniu, o tym życiu, które kiedyś wypełniało sobą mury, a dzisiaj jedynie wciska się przypadkowymi roślinami w ich szczeliny.
Nigdy nie wchodzę do środka, podglądam się z zewnątrz.
Inaczej czułabym się jak intruz zakłócający to nieistnienie.

W moim mieszkaniu mam ścianę z czerwonej cegły.
Banalny detal, ale to przez niego wybrałam właśnie to mieszkanie.
Wydał mi się taki realny i prawdziwy. Piękny.
Coś magnetycznego jest w tych miejscach z historią.


czwartek, 12 lipca 2012

...

Tęsknię...
Do bycia tutaj.
Ale najważniejsze rzeczy dzieją się offline
Więc czasem chwilę, na chwile muszę pobyć, pożyć, kolekcjonować dni i myśli w głowie.
A kiedyś o tym napisać.


Ps. To z dzisiejszego wieczoru. Moja Warszawa...