Myśli spisywane nocą.

Właśnie wróciłam z Bloga Roku Onet. Nie startowałam, więc impreza dotyczyła mnie bardziej jako widza niż osobę z przygotowaną w zanadrzu przemową. W taksówce do domu pomyślałam, że w zasadzie tak bardzo nie mam czasu teraz na pisanie, że może uczciwie byłoby zwyczajnie przestać. Przestać tworzyć dwuzdaniowe wpisy, byle by tylko nie zapomnieć wcale. 

Napisałam ostatnio na facebooku: prawdziwe życie dzieje się offline. 

I źle mi z tym, że nie funcjonuje w moim życiu ostatnio żadne work life balance. Że moje ideały nie mają chwilowo racji bytu. Że pewnie nie tak to wszystko sobie wyobrażałam. Znalazłam coś, coś straciłam. I wszystko dzieje się czasem niemalże mimochodem, obok mnie, chociaż to moje życie. 

To, co pojawia się tutaj, pojawia się tak naprawdę po fakcie, pojawia się, gdy opadną emocje, gdy wreszcie znajdują się odpowiednie słowa, albo wręcz przeciwnie - gdy już w sumie nie ma do czego wracać. 

A mimo to po napisaniu pierwszego wpisu ciężko jest tak zwyczajnie odejść, zapomnieć. To zmienia życie. Mój blog zmienił moje życie. Jakkolwiek patetycznie to nie zabrzmi.