Jak to się robi w Paryżu?

Przyleciałam wcześniej, żeby zobaczyć kawałek tego miasta.

Sama.

I jest mi z tym i dobrze, i źle.

Przyjemnie jest móc się sprawdzić, poznać trochę lepiej, przemyśleć kilka rzeczy i z perspektywy odległości zrozumieć coś, czego nie widzi się u siebie.  

Ja lubię takie gonitwy myśli, które daleko od domu układają się w głowie jak puzzle na stole. 

Bo czasem trzeba dać się wyrwać z korzeniami. Zrestartować.

Ale samotnie pita kawa nie smakuje tak, jak by mogła. 

Hotelowe łóżko jest za duże. 

Nie ma się z kim podzielić bagietką. 

A Paryż?

Paryż pachnie mi jesienią. 

Warszawę znowu dzisiaj rano zasypał śnieg, a tu czuję w powietrzu wczesną jesień - tą lubię najbardziej.

Budowle są monumentalne. Nie mieszczą mi się w obiektywie telefonu. 

Wszystko trzeba zapamiętać oczami.

Szwendałam się dzisiaj trzy godziny ulicami i uliczkami. 

Jadłam orzechy w miodzie pod Wieżą Eiffla, robiłam zdjęcia, gubiłam się i znajdowałam drogę. 

I mam de ja vu, że już mi się to kiedyś śniło...