Faceci.

Wracałam dzisiaj do domu zastanawiając się nad tym, co działo się ostatnio w moim życiu. 

Zazdroszczę czasem ludziom niektórym prostoty w obyciu, takiego braku potrzeby myślenia, agonii umysłowej. Brak myśli, brak zmartwień, dopóki jest co jeść i czego się napić. 

Ja, jak sobie nie walnę myślówki co najmniej dwa razy dziennie, to zaczynam popadać w analfabetyzm emocjonalny. I tak samo jak nie mogę bez tego funkcjonować, tak samo drążenie w emocjach wypala mnie od środka...

Faceci.

Faceci to trudny temat dla mnie. 

Brak mi do niego wytycznych, takiego know how wypisanego w punktach co jak robi, co jak działa. Zmuszona jestem więc po omacku próbować, testować sobie różne modele i ich funkcjonalności, zaliczając cykliczne fuckupy.     

Miałam nawet plan, aby sobie darować, bo już mi się nie chce kolejny raz wprowadzać Nowego Jego w arkana mojego życia, psychiki i wnętrzności innych. I dobrze mi tak było. I broniłam się całą sobą przed tymi zmianami. 

Pamiętam mój ostatni związek. Dziwny był. Bardzo długo wmawiałam sobie, że tego właśnie szukałam.

Czego to ja szukałam wtedy?

Mam wrażenie, że zawsze chcemy mieć to, czego najbardziej nam aktualnie brakuje. Znużeni nadmiarem głaskania, chcemy kogoś, kto jest powściągliwy, po stanowczości szukamy łagodności. Zawsze goniąc swój własny ogon.

Wtedy chciałam mieć z kim porozmawiać. Chciałam mieć kogoś, z kim rozmowa mnie nie nudzi. Wkurzało mnie tyle rzeczy w tym związku, ale tłumaczyłam sobie, że to też ma swój urok, takie chimery, taka ekstrawagancja w obyciu. Z egocentryzmu robiłam zaletę, choć gdzieś w środku czułam, że to udawane... 

Lubiłam go słuchać. Z banału potrafił zrobić historię życia. Z kłamstwa najpiękniejszą prawdę, której chciałam słuchać i której chciałam wierzyć. 

Chciałam, aż wreszcie przestałam chcieć.     

Aż wreszcie przeżyłam coś, o czym tylko słyszałam. Sztywniałam czując jego dotyk na sobie, przestałam cokolwiek czuć, zasypiając obok nienawidziłam tego łóżka, tego pokoju, tego teraz... Każde słowo wkurzało mnie bez względu na to, czego dotyczyło. Marzyłam o tym, że jeszcze jedna noc, jeden dzień i wreszcie będę u siebie, w swoim łóżku, zacznę od nowa, zacznę wreszcie coś czuć... 

Dlaczego o tym piszę? Bo ostatnio widzieliśmy się. Zgodziłam się, bo chciałam poczuć, jak to jest rzeczywistość zderzyć z wyobrażeniami. Bo najtrudniej jest uśmiercić swoje własne wyobrażenia, zwłaszcza te barwne, idealne, dopasowane do wszystkich naszych oczekiwań. 

Masz przed sobą kogoś, kto miał być ideałem, a nagle stoi taki z przewagą własnych wad nad zaletami swoimi. Miał być rycerzem w lśniącej zbroi, a okazał się zwykłą bagienną żabą, która jeszcze dobrze kumkać nie umie.

I ja wiem, że on siedział koło mnie, patrzył i widział w moim uśmiechu moje uwielbienie, myślał sobie: fuck, ona musi teraz się zastanawiać, dlaczego jak byliśmy razem nie byłem taki szczupły, nie dbałem tak o siebie... 

I im bardziej mam to w dupie, tym bardziej się uśmiecham. 

Bo wiem, że dla niego najważniejsza jest publiczka, którą zawsze koło siebie gromadzi, która mu potakuje i bije brawo, a ja mam na to wyjebane tak bardzo, że aż nie wiem, czy to fair - w końcu chwilę jakąś byliśmy razem. 

Czy to źle, że brak mi w tej sytuacji sentymentu? Że uśmiechając się wtedy myślałam jedynie o niebieskich oczach Tego, który wieczorem zwyczajnie mnie przytuli, bez tych wszystkich zbędnych słów, które nigdy nic nie znaczyły i umierały wraz z następną chwilą...

Zaskakuję sama siebie, bo choć staram się trzymać dystans, nie przywiązywać się za bardzo, nie robić sobie nadziei i nie oczekiwać niczego ponadto, co się właśnie dzieje, to uśmiecham się do siebie, gdy dostaję smsa Kotek, czy wszystko dobrze. Twój głos wydawał się być smutny... I od razu błyszczą mi oczy. 

Miałam być zimną suką, niewrażliwą, mamiącą facetów urokiem osobistym. Ale to chyba nie jest rola, którą chcę odegrać. Przynajmniej jeszcze nie teraz.   

Ostatnio często błyszczą. Tak słyszałam...