Porcelanowy Blog

Prawda jest taka, że życia nie da się udawać. Każdy dzień, każda chwila dzieje się naprawde. Każda łza, każde niewypowiedziane zdanie, każda źle podjęta decyzja. Tkwimy w tym życiu po łokcie bez możliwości erase. Niemoc też jest prawdziwa i ten stan, kiedy rozsądek każe działać, a serce szuka usprawiedliweń i co chwile wyciaga z przeszłości jakieś sentymentalne argumenty bez znaczenia.

Za rok mogę przecież siedzieć w Paryżu pod wieżą Eiffla, gapić się w słońce i jeść kasztany. Nigdy nie jadłam kasztanów.

Tu i teraz jest takie ulotne. Było i już minęło.
Niestałość życia przeraża i fascynuje mnie jednocześnie.

Kiedyś bałam się zmian. A teraz wiem, że jedyną stałą rzeczą są zmiany.
Akceptuję je, ufam, że są dobrodziejstwem. Więc staram się nie topić w morzu łez, tylko szybko nabierać powietrze w płuca i wypływać na powierzchnię.

I zacząć na nowo, od nowa, z tą samą co zawsze naiwną wiarą, że będzie dobrze.

Życie faktycznie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, jaka Ci się trafi.