Facet w za długiej grzywce romantycznie opadającej na prawe oko i ona w wieku trzydziestu lat.

W ostatnim Elle Lew Starowicz udawadnia, że jeśli facet ma przed sobą dwie kobiety: taka nijaką i taką kobietę sukcesu, to wybierze tą pierwszą, bo na jej tle będzie się lepiej prezentował.
No i zastanawiam się: serio?
Serio?
Ale serio serio?

To nie rzeczywistość ma dorastać wyobrażeniom? Wystarczy jedynie obniżyć standardy?
Gdybym miała wybierać sobie mężczyznę na zasadzie podnóżka pod stopy, który robić ma tylko tyle, żebym była przy nim odrobinę większa, to obawiam się, że wolalabym coś na baterie.
Myślę, że w przeszłości kastrowałam facetów. Nawet jeśli on coś wiedział, to ja wiedziałam to lepiej.
Przeszło mi.
Dzisiaj nawet chcę nie wiedzieć.
Chcę się nie znać i chcę mieć taki luksus, że on wie za mnie.
Kiedyś myślałam, że trzeba być silną kobietą, że nie można sobie pozwolić na słabość przy facecie, bo to jak zabawa w rosyjską ruletkę.
Mama mówiła, że trzeba liczyć na siebie, bo ufać facetowi to jak wypisywac weksel in blanco przypadkowo spotkanej osobie na ulicy.
Trudniej być niezależną, ale bezpieczniej.
Nie wiem, czy mama miała rację. Napewno kilka razy się nie pomyliła, ale dzisiaj myślę, że słabość jest siłą. Tylko silne osoby mogą pozwolic sobie na wrażliwość, na szczerość, na to, by dać się komuś sobą zaopiekować.
Komuś, ale nie byle komu.
Znam za dużo świetnych dziewczyn - w pracy harpie, same płacą swoje rachunki. Ale albo mają przy sobie przydupasów, którzy im do pięt nie dorastają albo są same - bo wolą to
niż udawanie szczęśliwych w związku.
I niby miejsce kobiety już nie jest w kuchni, ale w sumie to nie wiadomo gdzie jest.
A facet, który normalnie po męsku dba o kobietę to z reguły bajka o rycerzu i smoku albo ma grubo po pięćdziesiątce i swoją rodzinę.